Wie o Wie?

Krassen op een glasplaat, wie is deze man?

Twisten over smaak?

Vol goede moed en een map met werk in mijn hand, liep naar binnen bij de Rietveld academie vorige week. Mijn uitgangspunt voor dit gesprek was om alvast een toelating gedaan te hebben als oefening voor mijn aanmelding bij de academie in Den Haag en in Rotterdam. Aan één van deze twee academie zou ik grafische vormgeving in deeltijd willen doen. Bij de receptie in Amsterdam kreeg ik een kaartje om mijn persoonsgegevens op in te vullen, de achterkant was voor de beoordelaar.

In de hal nam ik plaats, wachtend met twee mede aanstormende beeldenaars. De hal was de plek op de energie van zenuwen en spanning te doen opladen, zo bleek aan de kriebels in mijn buik. Die druk kon alleen ontlast worden door het moment waarop de deur aan het einde van de gang openging. Een bonk energie kwam op ons afgelopen "Ik, ben door!" waren de woorden die met haar meevlogen door de lucht. De docent komt naarbuiten om de volgende, ik, naar binnen te vragen.

De stoel waar hij gezeten had nam ik. "Waarom ben je naar de Rietveld gekomen?" Omdat ik hier grafische vormgeving wil leren, leg ik uit samen met mijn motivatie hiervoor. "Allemaal prima uitgelegd, laat wat van je werk zien". Hierop pakte ik de map en toverde mijn schetsboeken op tafel. De eerste tekeningen die hij zag vond hij grafisch en wel ok. Verder was hij geboeit door een tekening van een sportschoen, daar was hij even stil.

Het was tijd voor mijn houtskool tekeningen, dacht ik. Dit zijn stillevens die ik tijdens een tekenles gemaakt heb. Ik wilde hem met deze tekeningen laten zien dat ik vormen op papier kan neerzetten en bezig ben met het leren van verschillende technieken. Van zijn commentaar op mijn werk schrok ik echter. Dit noem ik "het begin van de tweede helft van het gesprek". Deze tekeningen van stillevens vond hij helemaal niks, het leek wel alsof hij er een allergische reactie van kreeg.

"Die houtskooltekeningen zijn ouderwets en achterhaald...". Zo daar stond ik dan. Hij vond ze niet slecht, maar absoluut oninteressant. Dit was geen Rietveld materiaal. Vanaf dat moment begon hij erover dat ik ongelukkig zou worden op de academie in Amsterdam, ik kon maar beter naar Den Haag gaan. Bij mij liet deze redenering een nare bijsmaak achter. Hij durfde dus niet te zeggen dat ik niet aan de Rietveld zou worden toegelaten, in plaats daarvan zei hij "jij bent meer iets voor Den Haag". Op deze tekst zat ik niet te wachten omdat ik op dat moment in een lokaal van de Rietveld academie in Amsterdam zat. Mijn gedachte hierover moest ik opschrijven, ik wilde dit kwijt.

Niet alleen die opmerking over Den Haag stoorde mij. Het verschil tussen Amsterdam en Den Haag is een verschil tussen (mijn interpretatie van hetgeen dat gezegd is bij Rietveld) onconventionele lesmethoden en conventionele lesmethoden. Waaruit ik verder een onderscheid tussen moderne en klassiekere kunsten interpreteerde. Pretentieus is dat de docent zich duidelijk moderner waande en het conventionelere afkraakte. Deze gedachte kreeg ik door de manier waarop de Rietveld-man over beide academie sprak. Hij vond Den Haag niet slecht, maar niet 'zijn' soort onderwijs.

De derde proef kwam toen hij zei "dan ken je zeker Armando wel", omdat ik in Berlijn gewoond had, concludeerde hij dat ik met deze Nederlandse kunstenaar bekend moest zijn. Hij geloofde zijn oren niet toen ik hem eerlijk zei "die kunstenaar ken ik niet". Blijkbaar was dit kleine meisje ontgaan dat Armando een eigen museum heeft in Amersfoort en 25 jaar heen-en-weer reisde tussen Amstelveen en Berlijn tot 1989. Armando had in die tijd een atelier in Berlijn en schreef columns voor het NRC Handelsblad. Is dat vreemd dat ik niet bekend ben met Armando? In 1989 was ik 5 jaar, mijn ouders lazen de Haagsche Courant en bij de CKV-lessen op de middelbare school is Armando ook niet voorbij gekomen.

Ik snapte oprecht niet waarom het een schande was dat ik Armando niet kende, inmiddels heb ik me natuurlijk over hem bijgelezen. Over smaak valt niet te twisten, tenminste dat denk ik graag. Toch had deze portier voor de Rietveld een uitgesproken smaak en alleen datgene wat daarin thuis paste mocht naar binnen. Blijkbaar is er een wederzijds onbegrip tussen 'moderne' en 'ouderwetse' (of liever 'ambachtelijke') kunst. Het leek mij alsof deze twee niet vereenigbaar zijn, alsof de een stom en de ander doof is. Gaat door deze beperkte selectie niet een deel van de afwisseling tussen creatieve talenten verloren?

Geef Acht, Rust!

Overbodige informatie. Op een grafsteen wordt vaak gezet: gebr.; overl.; hier rust; etc. Eigenlijk zijn deze woorden dubbele informatie. Een grafsteen impliceert dat er iemand onder begraven ligt. Daarnaast is uit de twee data op de steen af te lezen dat de eerste zeker de geboortedatum moet zijn, want langer geleden. De tweede datum moet de sterftedatum zijn, want recenter.

Hier heb ik acht keer 'rust' naast elkaar gezet, rustgevend hè!

Zeëen van tijd...

Een fotoreactie, waarin de woorden "tijd/horloge" en "zee" in verbeeldt worden. Volgende keer "steen" en "woord".