Standpunten

Mijn moeder zegt vandaag tegen mijn vader dat ze de foto's die hij gisteravond heeft gemaakt van de benen van feestgangers, maar niks vindt. Ik heb die foto's net daarvoor bekeken en vind ze juist erg gaaf. Mijn moeder heb ik dit natuurlijk ook gezegd. Nog vindt mijn moeder die foto's dus niet passen bij een overzicht van het feest van de Laan gisteren.

Op het moment dat we het hebben over deze benenfoto's schiet me te binnen dat ik bezig ben met onderstaande blog over meningen. Die benen passen perfect bij de verschillende standpunten die we kunnen innemen in een kwestie. De grap is natuurlijk dat ik over die benenfoto wel een duidelijke mening heb, lees voor de rest van mijn standpunt maar door!

Mensen zijn meningen... Haa, betrap mezelf op een mooie mening. Hoe zit dat nou? Zoveel mensen, zoveel meningen... Of zouden er mensen zijn zonder mening en mensen met meer dan 1 mening?

Mijn mening: geen idee, ik vraag het me af. Een mening is heerlijk om naar te luisteren, zelfs als je de mening niet deelt is de uitgesprokenheid van de mening van de ander een genot voor het oor. Niet alleen mijn oor geniet, de schakels in mijn hersenen vliegen heen en weer. Ze maken contact met elkaar en kunnen mijn mening herzien omdat de verbindingen ineens op een andere manier lopen.

Hoe je het went of keert maakt niet uit, maar als je eenmaal je mening uitspreekt is er iedere keer de mogelijkheid om haar te herzien. De luisteraar zal namelijk haar mond opendoen en je haar mening vertellen. Er is geen stoppen aan: je stekkertjes gaan uit het ene contact in een ander contact. Stop het niet, want om te luisteren naar de mening van de ander zal je de verbindingen op dezelfde manier als die ander moeten zetten. Noem het levelen, aftasten. Heerlijk is dit en noodzakelijk om de ander te begrijpen, als je het mij vraagt.

Afgelopen week had ik een gesprek met een collega, die vraagt mij om mijn mening over een kwestie. Kan dit nu wel of niet, vraagt hij aan mij? Het ging niet om een kwestie van ja of nee, maar om een inschatting van een situatie en welke richting hij daarin kiest. Ik antwoord meteen dat ik geen mening heb! Eigenlijk vind hij dat niet fijn om te horen. Hij hoopt dat ik de keuze voor hem zou maken door mijn uitgesproken mening. Helaas.

Uiteindelijk heb ik mijn collega wel mijn mening gegeven: ik zeg dat hij volgens mij een beter oordeel kan vellen dan ik. Nu vind je me misschien makkelijk omdat ik niet een richting insla, maar stiekem is het moeilijk niet uitgesproken te zijn. Voor mij werkt het zo dat door aan te geven dat ik geen mening heb, ik hem meer uitgesprokenheid geef over zijn mening (en waarschijnlijk zijn mening over mij ;-)), zijn mening doet ertoe omdat die van hem is. Haha je merkt dat ik graag heen en weer spin. De grap is dat niets voor mij zwart of wit is en toch alles tegelijkertijd zwart dan wel wit dan wel beide... Dwaas

Spiegel

Als ik in de spiegel kijk zie ik de wereld andersom: links is rechts en rechts is links. Als ik naar mezelf kijk in de spiegel zie ik dus een verdraaide reflectie. Wat gebeurt er als een ander naar jou kijkt? Die ander ziet jou vanaf zijn/haar standpunt. Wat voor jou links aan je is, je linkerhand bijvoorbeeld, is voor de kijker rechts. Voor die persoon is je linkerhand rechts, omdat het standpunt anders is. Zij kijkt van voren naar jou; terwijl jij jezelf en de wereld vanuit jezelf benadert.

Wanneer ik vertel, dan zijn mijn woorden gekleurd. Vaak gebeurt met mijn woorden exact hetzelfde als met het bekijken van mijn lichaam. Een ander, toehoorder of lezer, interpreteert mij vanuit zijn standpunt. Dus nu ik rechts schrijf, kan het best zijn dat jij, beste lezer, deze tekst 'links' leest.

De manier waarop ik naar een ander kijk vul ik in vanuit mijn standpunt, zoals ieder ander dit bij mij doet. Toch is hier de sleutel in het begrijpen van mijn wereld, en hoe ik de wereld om mij heen zie. Voor mij zit de sleutel in het luisteren naar wat een ander zegt. Inkleuren doe je vol-automatisch. Ik vraag me nu af, wat heb ik hier eigenlijk gezegd?

Een sleutel is het zeker, maar alleen tot het openen van de deur naar mijn begrip van wat ik zie. Of dit voor een ander net zo werkt, dat durf ik niet te zeggen. Liever zou ik zeggen dat dit inderdaad niet voor een ander zou werken.

Een uitdaging is het om, met de spiegel in het achterhoofd, te luisteren naar wat een ander je vertelt. Hoe luister je dan? Het is al lastig genoeg om je eigen 'rechter oor', het inkleuren tijdens luisteren naar de ander, opzij te zetten. Bij het luisteren naar wat een ander je vertelt, valt mij op dat het gemakkelijk is jezelf tegen te spreken. Lees de bovenstaande tekst en je merkt dat dit al een levend bewijs is van tegenspraak.

Tijdens het gesprek met Akiem is dit wat mij opviel. Ik vul in vanuit mijn standpunt wat hij vertelt en die invulling bekritiseer ik vervolgens. De grap is dat ik dus blijkbaar een onvermogen heb om Akiem te begrijpen aangezien ik mijn eigen inkleuring niet opzij kan zetten.

In deze column kan ik dus wel opmerkingen maken over het interview dat ik gedaan heb. Heel goed zou dat kunnen, maar de oorsprong van het interview zit in de gestelde vragen. De vragen die ik heb opgesteld en daarmee kleurde ik al een deel van het antwoord in. Door mijn inkleuring is het beeld troebel, maar helder doordat ik weet dat ik mezelf in de weg zit.

Nu vraag ik me alleen af: kan ik mezelf eigenlijk links lezen als ik rechts geschreven heb? Het antwoord is voor mij: Ja, maar dan met de inkleuring van links... geen problemen dus. Dit is mijn reflectie!

LOSLATEN in 9 stappen: de ge-eijkte methode

Waar gaat loslaten over?
Oud zeer, pijnlijke ervaringen en gebeurtenissen die veelal in het verleden hun oorsprong hebben, ze helpen niet en mogen verder stromen. Loslaten kan direct of op het moment dat de materie er klaar voor is om over te gaan naar een andere vorm.

Stap 1: signaleren van datgene dat klaar is om verder te gaan. Het kan gebeuren dat je direct als iets gebeurt het los kan laten, dit hoeft echter niet. Als dit niet direct gebeurt, dan kan het de rest van de tijd nog gebeuren totdat jij je leven loslaat.
De trigger zit in een onverwachte hoek, vaak een beeld, een muziek, een verhaal of zelfs een geur kan een herinnering bij je naar boven halen.

Stap 2: vrij essentieel is het volgende, als je namelijk je ervaring hebt gesignaleerd, dan moet je deze onder ogen komen. Met andere woorden dat je kunt inzien wat er bij je is losgebracht.

Stap 3: zeg dat je als kind door je ouders onder de koude douche bent gezet met je kleren aan als je een driftbui had... om af te koelen. Deze ervaring heb je nu onder ogen gezien en je bent bereid om het op te pakken. Dan komt het verteren, het overdenken. Malen en malen, dit is goed voor je, voer voor loslaten is namelijk dat je het eerst opneemt wat je los wilt laten.

Stap 4: je hebt nu opgenomen wat je pijnlijke ervaring is. Op een ander niveau zul je waarschijnlijk nogmaals daar (in de pijn) geweest zijn. Het is een volgende stap om alles opgenomen te hebben en naar het verteren te gaan. Voor verteren is moed nodig als het om diepgewortelde pijn gaat. Om een voorbeeld te noemen zou het kunnen zijn dat je klasgenoten je je hele basis- en middelbareschool-periode gepest hebben.

Stap 5: is een favoriet onder diegenen die graag naar zichzelf kijken. Stap 5 is namelijk de spiegel; wat is mijn aandeel in de ervaring of hoe heb ik bijgedragen aan het ontstaan of vasthouden van de pijn. Met andere woorden: kijk naar jezelf. Pas als je verteert dat jij een aandeel hebt in je eigen oud zeer is er plaats om een volgende stap te zetten.

Stap 6: de stap van de completion, wordt je compleet met je pijn, het aandeel van anderen en dat van jezelf. Nu is de stap van relativering daar, heeft niet iedereen zijn pijn?

Stap 7: bevestig jezelf dat dat wat jij voelt ok is, maar de pijn die je voelt houdt je vooral klein. Doordat je jezelf zielig vindt is er weinig ruimte voor de rest van jou of eigenlijk voor jou als geheel. Het is dus een stap van inzien waarin je jezelf beperkt door vast te houden aan de pijn. Het is overigens niet alleen een beperking van jezelf, maar ook van anderen om je heen. Let maar eens op hoe jij anderen beperkt op het moment dat je het niet over je probleem wilt hebben, maar toch kenbaar maakt een groot probleem te hebben. Oud zeer is zo groot als jij wilt dat ze is.

Stap 8: de Keuze. Waar kies je voor? Vasthouden of loslaten van de pijn.

Stap 9: is voor zij die gekozen hebben: LOSLATEN!

haha ok, ik laat bij deze los...

Wie o Wie?

Krassen op een glasplaat, wie is deze man?

Twisten over smaak?

Vol goede moed en een map met werk in mijn hand, liep naar binnen bij de Rietveld academie vorige week. Mijn uitgangspunt voor dit gesprek was om alvast een toelating gedaan te hebben als oefening voor mijn aanmelding bij de academie in Den Haag en in Rotterdam. Aan één van deze twee academie zou ik grafische vormgeving in deeltijd willen doen. Bij de receptie in Amsterdam kreeg ik een kaartje om mijn persoonsgegevens op in te vullen, de achterkant was voor de beoordelaar.

In de hal nam ik plaats, wachtend met twee mede aanstormende beeldenaars. De hal was de plek op de energie van zenuwen en spanning te doen opladen, zo bleek aan de kriebels in mijn buik. Die druk kon alleen ontlast worden door het moment waarop de deur aan het einde van de gang openging. Een bonk energie kwam op ons afgelopen "Ik, ben door!" waren de woorden die met haar meevlogen door de lucht. De docent komt naarbuiten om de volgende, ik, naar binnen te vragen.

De stoel waar hij gezeten had nam ik. "Waarom ben je naar de Rietveld gekomen?" Omdat ik hier grafische vormgeving wil leren, leg ik uit samen met mijn motivatie hiervoor. "Allemaal prima uitgelegd, laat wat van je werk zien". Hierop pakte ik de map en toverde mijn schetsboeken op tafel. De eerste tekeningen die hij zag vond hij grafisch en wel ok. Verder was hij geboeit door een tekening van een sportschoen, daar was hij even stil.

Het was tijd voor mijn houtskool tekeningen, dacht ik. Dit zijn stillevens die ik tijdens een tekenles gemaakt heb. Ik wilde hem met deze tekeningen laten zien dat ik vormen op papier kan neerzetten en bezig ben met het leren van verschillende technieken. Van zijn commentaar op mijn werk schrok ik echter. Dit noem ik "het begin van de tweede helft van het gesprek". Deze tekeningen van stillevens vond hij helemaal niks, het leek wel alsof hij er een allergische reactie van kreeg.

"Die houtskooltekeningen zijn ouderwets en achterhaald...". Zo daar stond ik dan. Hij vond ze niet slecht, maar absoluut oninteressant. Dit was geen Rietveld materiaal. Vanaf dat moment begon hij erover dat ik ongelukkig zou worden op de academie in Amsterdam, ik kon maar beter naar Den Haag gaan. Bij mij liet deze redenering een nare bijsmaak achter. Hij durfde dus niet te zeggen dat ik niet aan de Rietveld zou worden toegelaten, in plaats daarvan zei hij "jij bent meer iets voor Den Haag". Op deze tekst zat ik niet te wachten omdat ik op dat moment in een lokaal van de Rietveld academie in Amsterdam zat. Mijn gedachte hierover moest ik opschrijven, ik wilde dit kwijt.

Niet alleen die opmerking over Den Haag stoorde mij. Het verschil tussen Amsterdam en Den Haag is een verschil tussen (mijn interpretatie van hetgeen dat gezegd is bij Rietveld) onconventionele lesmethoden en conventionele lesmethoden. Waaruit ik verder een onderscheid tussen moderne en klassiekere kunsten interpreteerde. Pretentieus is dat de docent zich duidelijk moderner waande en het conventionelere afkraakte. Deze gedachte kreeg ik door de manier waarop de Rietveld-man over beide academie sprak. Hij vond Den Haag niet slecht, maar niet 'zijn' soort onderwijs.

De derde proef kwam toen hij zei "dan ken je zeker Armando wel", omdat ik in Berlijn gewoond had, concludeerde hij dat ik met deze Nederlandse kunstenaar bekend moest zijn. Hij geloofde zijn oren niet toen ik hem eerlijk zei "die kunstenaar ken ik niet". Blijkbaar was dit kleine meisje ontgaan dat Armando een eigen museum heeft in Amersfoort en 25 jaar heen-en-weer reisde tussen Amstelveen en Berlijn tot 1989. Armando had in die tijd een atelier in Berlijn en schreef columns voor het NRC Handelsblad. Is dat vreemd dat ik niet bekend ben met Armando? In 1989 was ik 5 jaar, mijn ouders lazen de Haagsche Courant en bij de CKV-lessen op de middelbare school is Armando ook niet voorbij gekomen.

Ik snapte oprecht niet waarom het een schande was dat ik Armando niet kende, inmiddels heb ik me natuurlijk over hem bijgelezen. Over smaak valt niet te twisten, tenminste dat denk ik graag. Toch had deze portier voor de Rietveld een uitgesproken smaak en alleen datgene wat daarin thuis paste mocht naar binnen. Blijkbaar is er een wederzijds onbegrip tussen 'moderne' en 'ouderwetse' (of liever 'ambachtelijke') kunst. Het leek mij alsof deze twee niet vereenigbaar zijn, alsof de een stom en de ander doof is. Gaat door deze beperkte selectie niet een deel van de afwisseling tussen creatieve talenten verloren?

Geef Acht, Rust!

Overbodige informatie. Op een grafsteen wordt vaak gezet: gebr.; overl.; hier rust; etc. Eigenlijk zijn deze woorden dubbele informatie. Een grafsteen impliceert dat er iemand onder begraven ligt. Daarnaast is uit de twee data op de steen af te lezen dat de eerste zeker de geboortedatum moet zijn, want langer geleden. De tweede datum moet de sterftedatum zijn, want recenter.

Hier heb ik acht keer 'rust' naast elkaar gezet, rustgevend hè!

Zeëen van tijd...

Een fotoreactie, waarin de woorden "tijd/horloge" en "zee" in verbeeldt worden. Volgende keer "steen" en "woord".