Mijn mening: geen idee, ik vraag het me af. Een mening is heerlijk om naar te luisteren, zelfs als je de mening niet deelt is de uitgesprokenheid van de mening van de ander een genot voor het oor. Niet alleen mijn oor geniet, de schakels in mijn hersenen vliegen heen en weer. Ze maken contact met elkaar en kunnen mijn mening herzien omdat de verbindingen ineens op een andere manier lopen.
Afgelopen week had ik een gesprek met een collega, die vraagt mij om mijn mening over een kwestie. Kan dit nu wel of niet, vraagt hij aan mij? Het ging niet om een kwestie van ja of nee, maar om een inschatting van een situatie en welke richting hij daarin kiest. Ik antwoord meteen dat ik geen mening heb! Eigenlijk vind hij dat niet fijn om te horen. Hij hoopt dat ik de keuze voor hem zou maken door mijn uitgesproken mening. Helaas.
Uiteindelijk heb ik mijn collega wel mijn mening gegeven: ik zeg dat hij volgens mij een beter oordeel kan vellen dan ik. Nu vind je me misschien makkelijk omdat ik niet een richting insla, maar stiekem is het moeilijk niet uitgesproken te zijn. Voor mij werkt het zo dat door aan te geven dat ik geen mening heb, ik hem meer uitgesprokenheid geef over zijn mening (en waarschijnlijk zijn mening over mij ;-)), zijn mening doet ertoe omdat die van hem is. Haha je merkt dat ik graag heen en weer spin. De grap is dat niets voor mij zwart of wit is en toch alles tegelijkertijd zwart dan wel wit dan wel beide... Dwaas