Spiegel

Als ik in de spiegel kijk zie ik de wereld andersom: links is rechts en rechts is links. Als ik naar mezelf kijk in de spiegel zie ik dus een verdraaide reflectie. Wat gebeurt er als een ander naar jou kijkt? Die ander ziet jou vanaf zijn/haar standpunt. Wat voor jou links aan je is, je linkerhand bijvoorbeeld, is voor de kijker rechts. Voor die persoon is je linkerhand rechts, omdat het standpunt anders is. Zij kijkt van voren naar jou; terwijl jij jezelf en de wereld vanuit jezelf benadert.

Wanneer ik vertel, dan zijn mijn woorden gekleurd. Vaak gebeurt met mijn woorden exact hetzelfde als met het bekijken van mijn lichaam. Een ander, toehoorder of lezer, interpreteert mij vanuit zijn standpunt. Dus nu ik rechts schrijf, kan het best zijn dat jij, beste lezer, deze tekst 'links' leest.

De manier waarop ik naar een ander kijk vul ik in vanuit mijn standpunt, zoals ieder ander dit bij mij doet. Toch is hier de sleutel in het begrijpen van mijn wereld, en hoe ik de wereld om mij heen zie. Voor mij zit de sleutel in het luisteren naar wat een ander zegt. Inkleuren doe je vol-automatisch. Ik vraag me nu af, wat heb ik hier eigenlijk gezegd?

Een sleutel is het zeker, maar alleen tot het openen van de deur naar mijn begrip van wat ik zie. Of dit voor een ander net zo werkt, dat durf ik niet te zeggen. Liever zou ik zeggen dat dit inderdaad niet voor een ander zou werken.

Een uitdaging is het om, met de spiegel in het achterhoofd, te luisteren naar wat een ander je vertelt. Hoe luister je dan? Het is al lastig genoeg om je eigen 'rechter oor', het inkleuren tijdens luisteren naar de ander, opzij te zetten. Bij het luisteren naar wat een ander je vertelt, valt mij op dat het gemakkelijk is jezelf tegen te spreken. Lees de bovenstaande tekst en je merkt dat dit al een levend bewijs is van tegenspraak.

Tijdens het gesprek met Akiem is dit wat mij opviel. Ik vul in vanuit mijn standpunt wat hij vertelt en die invulling bekritiseer ik vervolgens. De grap is dat ik dus blijkbaar een onvermogen heb om Akiem te begrijpen aangezien ik mijn eigen inkleuring niet opzij kan zetten.

In deze column kan ik dus wel opmerkingen maken over het interview dat ik gedaan heb. Heel goed zou dat kunnen, maar de oorsprong van het interview zit in de gestelde vragen. De vragen die ik heb opgesteld en daarmee kleurde ik al een deel van het antwoord in. Door mijn inkleuring is het beeld troebel, maar helder doordat ik weet dat ik mezelf in de weg zit.

Nu vraag ik me alleen af: kan ik mezelf eigenlijk links lezen als ik rechts geschreven heb? Het antwoord is voor mij: Ja, maar dan met de inkleuring van links... geen problemen dus. Dit is mijn reflectie!