Standpunten

Mijn moeder zegt vandaag tegen mijn vader dat ze de foto's die hij gisteravond heeft gemaakt van de benen van feestgangers, maar niks vindt. Ik heb die foto's net daarvoor bekeken en vind ze juist erg gaaf. Mijn moeder heb ik dit natuurlijk ook gezegd. Nog vindt mijn moeder die foto's dus niet passen bij een overzicht van het feest van de Laan gisteren.

Op het moment dat we het hebben over deze benenfoto's schiet me te binnen dat ik bezig ben met onderstaande blog over meningen. Die benen passen perfect bij de verschillende standpunten die we kunnen innemen in een kwestie. De grap is natuurlijk dat ik over die benenfoto wel een duidelijke mening heb, lees voor de rest van mijn standpunt maar door!

Mensen zijn meningen... Haa, betrap mezelf op een mooie mening. Hoe zit dat nou? Zoveel mensen, zoveel meningen... Of zouden er mensen zijn zonder mening en mensen met meer dan 1 mening?

Mijn mening: geen idee, ik vraag het me af. Een mening is heerlijk om naar te luisteren, zelfs als je de mening niet deelt is de uitgesprokenheid van de mening van de ander een genot voor het oor. Niet alleen mijn oor geniet, de schakels in mijn hersenen vliegen heen en weer. Ze maken contact met elkaar en kunnen mijn mening herzien omdat de verbindingen ineens op een andere manier lopen.

Hoe je het went of keert maakt niet uit, maar als je eenmaal je mening uitspreekt is er iedere keer de mogelijkheid om haar te herzien. De luisteraar zal namelijk haar mond opendoen en je haar mening vertellen. Er is geen stoppen aan: je stekkertjes gaan uit het ene contact in een ander contact. Stop het niet, want om te luisteren naar de mening van de ander zal je de verbindingen op dezelfde manier als die ander moeten zetten. Noem het levelen, aftasten. Heerlijk is dit en noodzakelijk om de ander te begrijpen, als je het mij vraagt.

Afgelopen week had ik een gesprek met een collega, die vraagt mij om mijn mening over een kwestie. Kan dit nu wel of niet, vraagt hij aan mij? Het ging niet om een kwestie van ja of nee, maar om een inschatting van een situatie en welke richting hij daarin kiest. Ik antwoord meteen dat ik geen mening heb! Eigenlijk vind hij dat niet fijn om te horen. Hij hoopt dat ik de keuze voor hem zou maken door mijn uitgesproken mening. Helaas.

Uiteindelijk heb ik mijn collega wel mijn mening gegeven: ik zeg dat hij volgens mij een beter oordeel kan vellen dan ik. Nu vind je me misschien makkelijk omdat ik niet een richting insla, maar stiekem is het moeilijk niet uitgesproken te zijn. Voor mij werkt het zo dat door aan te geven dat ik geen mening heb, ik hem meer uitgesprokenheid geef over zijn mening (en waarschijnlijk zijn mening over mij ;-)), zijn mening doet ertoe omdat die van hem is. Haha je merkt dat ik graag heen en weer spin. De grap is dat niets voor mij zwart of wit is en toch alles tegelijkertijd zwart dan wel wit dan wel beide... Dwaas